Matura ustna 2023 – zagadnienia z “Rozdzióbią nas kruki, wrony” z omówieniem - Baba od polskiego Kon­takt w spra­wie kore­pe­ty­cji i skle­pu: 530273684 (Robert Kowal­ski); mail: babaodpolskiego@gmail.com Rozdzióbią nas kruki, wrony.. – streszczenie, Rozdzióbią nas kruki, wrony… - Stefan Żeromski - streszczenie, opracowanie.Trwa powstanie styczniowe. Jesienią, nad ranem na otwartej przestrzeni między polami, łąkami i lasami pojawia się Andrzej Borycki, znany pod konspi..Utwór rozpoczyna się od opisu powstańca Andrzeja Boryckiego którego pseudonim to Szymon Winrych Bohater jest Stosunek chłopa do powstania. Tak bez wiedzy i woli zemściwszy się za tylowieczne niewolnictwo, za szerzenie ciemnoty, za wyzysk, za hańbę i za cierpienie ludu, szedł ku domowi z odkrytą głową i modlitwą na ustach. Dziwnie rzewna radość wstępowała do jego duszy i ubierała mu cały widnokrąg, cały zakres umysłowego objęcia Rozdzióbią nas kruki, wrony… Stefana Żeromskiego Opowiadanie Temat: Tragiczna śmierć powstańca Winrycha – w asyście stada wron, z przykrym epizodem – chłop z pobliskiej wsi grabi rzeczy bohatera, tym samym Cały audiobook, tematyka utworu poniżej w opisie. Dobrego słuchania!Tematem utworu jest wątek powstania styczniowego –ukazanie śmierci powstańca. Nowela skła „Nie rozdziobią nas kruki Ni wrony ani nic Nie rozszarpią na sztuki Poezji wściekłe kły” E.Stachura Gratulujemy fantastycznego zdjęcia @andrzej.grudzien_przewidoczni Zajrzyjcie koniecznie do b6dqMej. Tragiczny los ojca i syna w "Zapomnieniu" Tragiczny los ojca i syna Zapomnienie ukazuje problem nędzy małorolnych po uwłaszcze¬niu. Chłop, chociaż wolny, nadal pozostaje w zależności od pana. Ucieka się do kradzieży pożywienia (niedojrzałe kłosy zbóż, deski na trumnę dla dziecka). Wygląd Obali świadczy o tym, że niewiele różni się od zwierzęcia – brudny, obdarty, z głod... Biografia Napoleona Pisząc biografię Napoleona Bonapartego trudno scharakteryzować tą wielowarstwową postać na jednej kartce. Ten urodzony w 1769 r. Mały Korsykanin należał do nielicznych wielkich ludzi, którzy w istotny sposób wpłynęli na czasy w których żyli i wywarli wpływ na historie Europy i Świata. Napoleon urodził się na wyspie Korsyce. Gdy miał 16 lat, zos... Twórczość Kochanowskiego połączona z antykiem Renesansowi twórcy byli olśnieni starożytną kulturą jako całością. Antyk określił renesans, stał się głównym źródłem tej epoki. Najświatlejsze umysły epoki studiowały historię starożytnych, ich dorobek literacki, filozoficzny oraz języki. Jan Kochanowski uchodzi za najwybitniejszego twórcę epoki odrodzenia, gdyż dbał on o artyzm języka, kszta... Ballada "Lilie" - Romantyzm Wiara i miłość Oświeceniowe wartości nie wystarczają do życia młodemu pokoleniu, zaczyna ono budować swój własny świat wartości i w poszukiwaniach sięga do tradycji ludowych. Racjonalistyczne podejście do spraw wiary i ducha spowodowało ogromną pustkę w wyobraźni człowieka, zanegowało istnienie Boga, do którego człowiek zawsze będzie tęsknił i ... Krótka interpretacja "List do ludożerców" i "Dytyramb na cześć teściowej" TEMAT: T. Różewicz - poeta moralista. Okupacja wymagała od człowieka, by nieustannie się sprawdzał, była próbą charakteru. Wojna się skończyła, co nie oznacza, że można sobie pozwolić na otępienie i obojętność. Wyzwaniem staje się dla człowieka szara codzienność. Trzeba sprawdzać się każdego dnia. Wielkość człowieka widoczna jest w małych dro... Streszczenie "Ludzi Bezdomnych" Stefana Żeromskiego Tom I Wenus z Milo Doktor Judym, przebywający od piętnastu miesięcy na praktyce lekarskiej w Paryżu, spaceruje właśnie ulicami tego pięknego miasta i usiłuje zabić gnębiącą go nudę. Przypadkiem trafia do galerii sztuki w Luwrze, gdzie uwagę jego przykuwa początkowo postać panny Natalii, a później osoba panny Podborskiej. Tomasz nawiązuje z... Zarządzanie zapasami - strategia ZARZĄDZANIE ZAPASAMI Strategia zarządzania zapasami oparta jest na zasadzie „just in time” (chodzi o to, aby zapasów było dokładnie tyle ile trzeba). Koszty zapasów *menedżer – logistyk zarządzający zapasami w firmie; uwzględnia dwa rodzaje rachunku kosztów zapasów: - rachunek bieżący kosztów zapasów wg. rodzajów i miejsc, ... Warszawa w latach wojny i okupacji Warszawa z lat wojny i okupacji w utworach literackich dotyczących tego okresu. Warszawę z lat wojny i okupacji odnajdujemy w wielu utworach tego okresu. Dotyczą one życia codziennego okupowanej stolicy, literackich ujęć powstania w getcie warszawskim i powstania warszawskiego. Obraz Warszawy z okresu wojny ukazany został w utworze A. Kamińsk... "Rozdzióbią nas kruki, wrony" Ani jeden żywy promień nie zdołał przebić powodzi chmur, gnanych przez wichry. Skąpa jasność poranka rozmnożyła się po kryjomu, uwidoczniając krajobraz płaski, rozległy i zupełnie i pusty. Leciała ulewa deszczu, sypkiego jak ziarno. Wiatr krople jego w locie podrywał, niósł w kierunku ukośnym i ciskał o ziemię. Ponura jesień zwarzyła już i wytruła w trawach i chwastach wszystko, co żyło. Obdarte z liści, sczerniałe rokiciny żałośnie szumiały, zniżając pręty aż do samej ziemi. Kartofliska, ściernie, a szczególniej role świeżo uprawne i zasiane, rozmiękły na przepaściste bagna. Bure obłoki, podarte i rozczochrane, leciały szybko, prawie po powierzchniach tych pól obumarłych i przez deszcz schłostanych. Właśnie o samym świcie Andrzej Borycki (bardziej znany pod przybranym nazwiskiem Szymona Winrycha) wyjechał zza pagórków rajgórskich i skierował się pod Nasielsk, na szerokie płaszczyzny. Porzuciwszy zarośla, trzymał się przez czas pewien śladu polnej drożyny, gdy mu ta jednak zginęła w kałużach; ruszył wprost przed siebie, na poprzek zagonów. Przez dwie noce już czuwał i trzeci dzień wciąż szedł przy wozie. Buty mu się w rzadkim błocie rozciapały tak misternie, że przyszwy szły swoim porządkiem, podeszwy swoim porządkiem, a bose stopy w zupełnym odosobnieniu. Bardzo przemókł i przeziąbł do szpiku kości. Któż by zdołał poznać w tym obdartusie byłego prezesa najweselszej pod księżycem konfraterni tak zwanych śrubstaków, dawnego Jędrka, króla i padyszacha syren warszawskich'? Włosy mu porosły "w orle pióra", paznokcie "w dzikie szpony", chodził teraz w przepoconej sukmanie, żarł chciwie razowiec ze sperką i żłopał gorzałę z taką naiwnością, jakby to była woda sodowa z sokiem porzeczkowym. Konie były głodne i zgonione tak dalece, że co pewien czas ustawały. Nic dziwnego: koła zarzynały się w błoto po szynkle, a na drabiniastym wozie pod trochą olszowego chrustu, siana i słomy leżało samych karabinków sztuk sześćdziesiąt i kilkanaście pałaszów, nie licząc broni drobniejszej. Były to wcale niezłe szkapy.: rosłe, podkasane, prawie chude, ale ze świetnej rasy pociągowej. Mogły jak nic robić dziesięć mil na dobę, byleby im pozwolić dobrze wytchnąć dwa razy i uczciwie je popaść. Konie należały do pewnego szlachetki z okolic Mławy. Stanowiły one znaczną część jego majątku, bo posiadał summa summarum trzy szkapy, jednakże pożyczał ich Winrychowi na każde zapotrzebowanie. Ten ostatni przychodził zazwyczaj późno w nocy, stukał do okna domostwa - wychodzili obydwaj z gospodarzem, wyprowadzali konie cichaczem, aby nie budzić parobka, wytaczali wóz i jazda! Letnią porą była to rzecz wcale łatwa - owa jazda. We dnie Winrych spał w gąszczach leśnych, a konie się pasły Teraz niepodobna było ani spać, ani popasać. Winrych liczył na to, że go ktoś zluzuje, zwłaszcza że najuciążliwsze posterunki i przeszkody szczęśliwie wyminął. Ale nie takie to już były czasy... Ptaki były tu na Ziemi znacznie wcześniej niż my. Może dlatego stały się dla nas uniwersalnym symbolem, często skrajnych cech ludzkich lub wartości. Poszczególnym gatunkom ptaków od wieków przypisujemy majestat i władzę, waleczność, tchórzostwo, mądrość, niedoścignioną wierność małżeńską, przebiegłość. Niektóre z nich stały się dla nas symbolami pokoju, dumy, męczeństwa. Dla morskich podróżników lecący ptak był zapowiedzią zbliżającego się lądu. Niski lot uganiających się za owadami jaskółek nadal zapowiada zbliżającą się burzę, a klucze odlatujących na południe ptaków, stanowią znak nadchodzącej zimy. Pierwsze powracające z ciepłych krajów ptaki oznajmiają nam nieodwołalne przyjście wiosny. Kruki oraz stada wron i gawronów przez wieki złowieszczo zapowiadały wojny. Może dlatego w pieśni żołnierskiej pt.: „Idzie żołnierz borem, lasem” ptaki pełnią tak przerażającą rolę, jak w przytoczonym poniżej fragmencie? (…) Rozwleką mnie kruki, wrony! Kruki, wrony oblatują I oczy mu wydziobują. Opowiadanie Stefana Żeromskiego pt.: „Rozdzióbią nas kruki, wrony…” jest literackim rozwinięciem tej samej historii, opowiedzianej z przerażającą dosłownością: „Bystre i przenikliwe jej oczy dojrzały, co należy. Wtedy bez namysłu skoczyła na głowę zabitej szkapy, podniosła łeb do góry, rozkraczyła nogi jak drwal zabierający się do rąbania, nakierowała dziób prostopadle i jak żelaznym kilofem palnęła nim martwe oko trupa”. Podobna przerażająca sceneria została świadomie wykorzystana w niezapomnianym filmie pt.: „Ptaki”, dziele Alfreda Hitchcocka z 1963 roku. Ptaki Apokalipsy Zachowania ptaków od niepamiętnych czasów były dla człowieka sygnałem lub informacją, także o nadciągających niebezpieczeństwach. Wynika to przede wszystkim z tego, że wiele gatunków ptaków dysponuje nieporównywalnie doskonalszym od naszego zmysłem wzroku i słuchu. Za sprawą obserwacji i zdobywanego przez nas doświadczenia, nauczyliśmy się interpretować zachowania ptaków i wyciągać z nich wnioski. Ptaki Iwony Ostrowskiej także są zapowiedzią nadciągającego kataklizmu. Próbują nam coś powiedzieć, ale przekaz nie jest jednoznaczny. Napotykamy zdawało by się niemożliwe do pokonania bariery komunikacyjne. Artystka nie ułatwia jego odczytu ukazując nam ptaki z zalepionymi dziobami, posiadające tajemnicze znaki runiczne na piórach, czy też ich mechaniczne kopie, nakręcane tkwiącym w ich grzbiecie kluczykiem. Przed czym Ptaki Iwony Ostrowskiej nas ostrzegają? Nieprzypadkowo obrazy te zamieszkują tylko ptaki zaliczane do rodziny krukowatych. W Polsce to przede wszystkim kruki, wrony, gawrony i kawki. Ich czarny lub szary kolor, masywne dzioby, a także to, że nie gardzą padliną, ukształtowały ich literacki i filmowy wizerunek. Ten tzw. „czarny PR” sprawił, że wszystkie wymienione gatunki ptaków są dzisiaj pod ścisłą prawną ochroną. Mają one też swoje słabości i stają się ofiarami chorób oraz przerastających je sił przyrody. Widoczne na kilku obrazach starannie zabandażowane ptaki to symbol naszej troski o nie, a nawet czułości. Każdy, kto po bardzo mroźnej nocy spacerował rankiem po parku lub bezpośrednio po burzy, zapewne dostrzeże przerażającą dla nas wymowę obrazu „Po burzy”. We wstępie do katalogu wystawy pt.: „Ptaki” obrazów Iwony Ostrowskiej, Mirosław Miroński dostrzega źródła naszego współodczuwania: „Zarówno ptaki, jak i ludzie narażeni jesteśmy na różnorakie próby ograniczania przynależnych nam praw. Wszyscy jesteśmy podatni na zagrożenia, jakie niesie otaczająca nas rzeczywistość.” Bezgraniczna wolność Ale współdzieląc ten sam świat pozostajemy po swoich stronach. Ptaki nie znają granic i dlatego są dla nas symbolem wolności, same jej nie doświadczając. Przemieszczają się na olbrzymie odległości wykorzystując prądy wznoszące powietrza, żywiąc się po drodze dosłownie wszystkim, docierają w końcu do często odległych terenów lęgowych. Łączą się w pary, znoszą i wysiadują jajka. Dbają o swoje pisklęta. Nie dokonują jednak przy tym wszystkim żadnego wyboru. Dla nas natomiast możliwość świadomego wyboru jest czymś oczywistym dla poczucia własnej, indywidualnej wolności. Tą odmienność naszych światów podkreśla artystka kompozycją obrazów. Żadnego z ptaków Ostrowskiej nie widzimy w całości. To zaskakujące odkrycie pojawia się stopniowo i dopiero po pewnym czasie przebywania widza wśród jej ptaków. Za każdym razem nie widzimy końca dziobu, skrzydła lub ptasiego ogona. To nie jest przypadek. Obrazy Ostrowskiej to „okna” przez które podglądamy inny, ptasi świat. Wszelkie próby zmiany kadru poprzez zmianę punktu obserwacji są daremne. Zbliżanie się lub oddalanie, jak również przemieszczanie się w lewo lub w prawo nie przynoszą oczekiwanego rezultatu. Nadal widzimy tylko fragmenty. Aby poznać więcej szczegółów podchodzimy do kolejnych obrazów, z którymi mamy ten sam problem. Przyglądając się ich fakturze i rysunkowi, nie możemy oprzeć się wrażeniu, że ptaki uczestniczyły w procesie twórczym. Ptaki są na tych płótnach dosłownie wydrapane gwałtownymi pociągnięciami, co wprowadza w nie atmosferę dramatycznego napięcia. To nie istotne czy kreska została wykonana pędzlem, jego drugim końcem czy ptasimi pazurami. Efektem tych zabiegów jest przejmujący obraz otaczającego nas świata. I tak jak kiedyś św. Franciszek prawił kazania otaczającym go i zasłuchanym ptakom, tak teraz role się odwróciły. Aby się o tym przekonać wystarczy uważnie popatrzeć na wybrane przeze mnie fotografie obrazów. Wystawa obrazów Iwony Ostrowskiej w Galerii Lufcik (Dom Artysty Plastyka przy ul. Mazowieckiej 11a w Warszawie) już się skończyła, ale jej Ptaki nie odleciały daleko. Jeszcze zapewne powrócą, aby podjąć kolejną próbę przekazania nam okrutnej prawdy o nas samych. Fotografie w galerii: Fotografia nr 1: Iwona Ostrowska, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Fotografia nr 2: Ptak X, 2017, 100 x 120 cm, akryl na płótnie, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Fotografia nr 3: Ptak III, 2017, 100 x 130 cm, akryl na płótnie, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Fotografia nr 4: Ptak XX, 2017, 100 x 130 cm, akryl na płótnie, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Fotografia nr 5: Ptak XXX, 2017, 100 x 130 cm, akryl na płótnie, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Fotografia nr 6: Po burzy, 2017, 200 x 290 cm, akryl na płótnie, fot. z archiwum Iwony Ostrowskiej Dossier autora Jerzy Cichowicz jest menedżerem, trenerem biznesu, coachem i informatykiem z wieloletnim doświadczeniem. Jest również cenionym znawcą sztuki. Do jego specjalizacji zawodowych należą zagadnienia związane z bankowością, w szczególności zaś z kartami płatniczymi, ich zabezpieczeniami (w tym biometrią) oraz personalizacją. Jest autorem wielu publikacji, w tym poruszających tematykę biznesu i sztuki. Foto: Agata Makomaska Wstęp: Losy powstań­ców doty­czą nie tyl­ko przy­go­to­wa­nia i dzia­ła­nia pod­czas powsta­nia oraz codzien­no­ści po zakoń­cze­niu wal­ki, lecz tak­że wią­żą się z pamię­cią o powsta­niu. Moż­na wręcz powie­dzieć, że motyw pamię­ci jest naj­waż­niej­szym ele­men­tem losów powstań­ców – nie­mal wszy­scy już ode­szli, ale dzię­ki pamię­ci ich boha­ter­stwo nie zosta­ło zapomniane. Rozwinięcie (kontekst): Oce­na powstań naro­do­wych nigdy nie jest jed­no­znacz­na. Czę­sto w histo­rii nie było jed­nak moż­li­wo­ści pod­ję­cia dys­ku­sji – zamiast tego wła­dzę narzu­ca­ły pro­pa­gan­dę. Taka sytu­acja doty­czy­ła mię­dzy inny­mi powsta­nia war­szaw­skie­go w okre­sie PRL, kie­dy to wła­dze utrud­nia­ły upa­mięt­nia­nie powstań­ców i prze­śla­do­wa­ły żoł­nie­rzy Armii Kra­jo­wej. Dopie­ro w 1983 r. poja­wi­ła się pierw­sza for­ma upa­mięt­nie­nia powstań­ców – Pomnik Małe­go Powstań­ca (wcze­śniej wła­dze robi­ły wszyst­ko, aby prze­mil­czeć wątek powsta­nia war­szaw­skie­go i wyprzeć go z pamię­ci zbio­ro­wej). Kon­tekst histo­rycz­ny uświa­da­mia więc to samo, co zda­je się prze­ka­zy­wać Eli­za Orzesz­ko­wa w nowe­li “Glo­ria vic­tis”. Powstań­cy czę­sto nie doży­wa­ją cza­sów, gdy ich boha­ter­stwo jest nale­ży­cie doce­nio­ne. U Orzesz­ko­wej nośni­kiem pamię­ci jest przy­ro­da, nato­miast w praw­dzi­wym życiu – jed­nost­ko­wa pamięć, któ­ra dopie­ro po latach mogła zło­żyć swo­je poszcze­gól­ne kadry w jeden wiel­ki akt pamię­ci zbiorowej. Rozwinięcie (“Rozdzióbią nas kruki, wrony...”): Kry­tycz­ną reflek­sję o losach powstań­ców zamie­ścił tak­że Ste­fan Żerom­ski w opo­wia­da­niu “Roz­dzió­bią nas kru­ki, wro­ny...”. Pod­kre­śla on jesz­cze dobit­niej, że powstań­cy zazwy­czaj nie doży­wa­ją chwa­ły. Win­rych umie­ra samot­nie pod koniec powsta­nia stycz­nio­we­go, a jego śmierć jest poni­ża­ją­ca. Nie docze­kał upa­mięt­nie­nia – wręcz prze­ciw­nie, gdy tyl­ko lokal­ny chłop zna­lazł cia­ło powstań­ca, prze­szu­kał je i okradł. Oskó­ro­wał tak­że konia powstań­ca. Wszel­kie idee, o któ­re wal­czył Win­rych, ode­szły w nie­pa­mięć. Prze­gra­ły z docze­sno­ścią (chłop popra­wił swo­ją sytu­ację materialną). Zakończenie (podsumowanie): Powstań­cy wyka­zu­ją się boha­ter­stwem, ale zazwy­czaj umie­ra­ją samot­ni i zapo­mnia­ni. Arty­ści w tek­stach kul­tu­ry pró­bu­ją kul­ty­wo­wać pamięć o nich i pod­trzy­my­wać zapał do wal­ki (jak to robi Orzesz­ko­wa, tłu­ma­cząc, że nawet jeśli o powstań­cach listo­pa­do­wych zapo­mnia­no, są oni moral­ny­mi zwy­cięz­ca­mi). Zawsze bowiem przy­cho­dzi moment, w któ­rym histo­rycz­ne rachun­ki są wyrów­na­ne – dzie­jo­wa spra­wie­dli­wość roz­gry­wa się zwy­kle po latach, ale następuje. Przy realizacji tego tematu warto przeczytać także: Naj­dłuż­sza bitwa Peere­lu. Powsta­nie War­szaw­skie w pro­pa­gan­dzie i pamię­ci (Jacek Z. Sawic­ki – Samot­ność powstań­ca i jej tra­gicz­ne znaczenie Tra­gicz­ny wymiar ludz­kie­go losu W skrócie Zyskaj dostęp do setek lekcji przygotowanych przez ekspertów! Wszystkie lekcje, fiszki, quizy, filmy i animacje są dostępne po zakupieniu subskrypcji. W tej lekcji: Rozdzióbią nas kruki, wrony – bohaterowie,Rozdzióbią nas kruki, wrony – problematyka,Rozdzióbią nas kruki, wrony – opracowanie. Miesięczny dostęp do wszystkich przedmiotów Dostęp do 9 przedmiotów Płatność co miesiąc Zrezygnuj kiedy chcesz! 19,90Płatne co miesiąc Zrezygnuj w dowolnym momencie Kontynuuj RABAT 15% Roczny dostęp do wszystkich przedmiotów Dostęp do 9 przedmiotów Korzystny rabat Jednorazowa płatność Korzystasz bez ograniczeń przez cały rok! 84,15 7,01 zł / miesiąc Jednorazowa płatność Kontynuuj lub kup dostęp przedmiotowy Dostęp do 1 przedmiotu na rok Nie lubisz kupować kota w worku? Sprawdź, jak wyglądają lekcje na Dla Ucznia Sprawdź się Filmy do tego tematu Materiały dodatkowe naturalizm prąd w kulturze (a także metoda twórcza) o wyznacznikach sformułowanych w latach 70. XIX w. przez pisarza Emila Zolę; zakładał fotograficzną wierność w przedstawianiu rzeczywistości i natury, rezygnację z komentarza narratora, ukazywanie kontrastów społecznychopowiadanie krótki utwór prozatorski, jednowątkowy, o mniej sztywnej budowie niż nowela; są w nim obecne elementy opisowe, postacie drugoplanowe, refleksjeimpresjonizm kierunek w sztukach plastycznych; rozwijał się głównie we Francji w latach 70. i 80. XIX wieku; jego istotą było oddanie przez artystę w dziele jego subiektywnych wrażeń i odczuć(1864–1925); prozaik, publicysta, dramaturg; czterokrotnie nominowany do Literackiej Nagrody Nobla; pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej; jako dziewięciolatek uczył się przez rok w szkole przygotowawczej, a następnie w Męskim Gimnazjum Rządowym w Kielcach; zadebiutował w 1882 r.; ze względu na trudności finansowe i początki gruźlicy ukończył szkołę bez matury; dalszą naukę kontynuował w Instytucie Weterynarii, gdzie zetknął się z ruchem socjalistycznym; w 1889 r. porzucił naukę i zaczął pracę jako guwerner; w 1892 r. wyjechał do Szwajcarii, gdzie zatrudnił się w bibliotece w Muzeum Narodowym Polskim w Rapperswilu (tam napisał Syzyfowe prace); po powrocie do kraju pracował na stanowisku pomocnika bibliotekarza w Bibliotece Ordynacji Zamojskiej w Warszawie; dzięki sukcesom wydawniczym ( powieści Popioły) pisarz na rok zamieszkał w Zakopanem i zajął się tylko pisaniem; od czasu rewolucji 1905 r. angażował się w działalność organizacji demokratycznych i socjalistycznych; zainicjował powstanie Uniwersytetu Ludowego oraz kursów dokształcających; w latach 1909–1912 mieszkał z rodziną w Paryżu; w 1913 r. założył nową rodzinę; po wybuchu I wojny światowej zgłosił się do Legionów Polskich, ale nie brał udziału w walkach; wrócił do Zakopanego, gdzie z Janem Kasprowiczem stworzył Organizację Narodową; był też prezydentem Rzeczypospolitej Zakopiańskiej; po wojnie zamieszkał w Warszawie, gdzie prowadził ożywione życie literackie i społeczne (działał w sprawie przyłączenia powiatów nadwiślańskich do Polski); w 1925 r. założył polskiego oddział PEN Clubu i był jego pierwszym prezesem; w swoich utworach poruszał kwestie społeczne (los najuboższych)symbolizm nurt w sztuce i literaturze głoszący, że można oddać to, co niewyrażalne, za pomocą symbolu; w literaturze – aluzje, wieloznaczność, symboleekspresjonizm nurt w sztuce i literaturze skupiający się na wyrażaniu emocji, przeżyć wewnętrznych; w literaturze – wyraziste środki stylistyczne, przerysowanie, kontrast

naturalizm w rozdziobią nas kruki wrony